Pech

Google Streetview kan behoorlijk grappig zijn bij momenten.


Grotere kaart weergeven

Een reisje in de tijd

Natuurlijk hebben wij op het werk de hele dag Google Streetview zitten kijken! Ik heb vandaag meer vastgoed gezien dan toen ik een nieuwe woonst zocht. Ik weet nu ook exact waar mijn collega's wonen, wat handig kan zijn, al zie ik niet direct in welke situatie.

De beelden van mijn straat zijn meer dan drie jaar oud. Bij de buren hangt namelijk de raamaffiche "sp.a nu zeker", die proletarisch kiezers probeerde te werven voor de Vlaamse verkiezingen van 2009. Een reis met Streetview is dus soms ook een reisje in de tijd!

Zou dat trouwens niet nog een mooie aanvulling op Streetview: foto's uit de oude doos, die tonen hoe je straat er lang geleden uitzag?

Waar is het bos?

Ik woon nu een jaar of vijftien in Gent en dat is me altijd goed bevallen. Gent heeft de mogelijkheden van een grote stad en de charme van een dorp. Ik heb in die vijftien jaar maar zelden gedacht: was ik maar in de Kempen gebleven. Move and don't look back.

Alleen in de herfst zou ik nog willen ruilen. Want waar is het bos? Waar kan ik hier het verkleuren van de bladeren gaan waarnemen? Oost-Vlaanderen is in het algemeen slecht bedeeld als het gebladerte betreft. Knotwilgen, ja, dat wel.

Een sporadische samenscholing van bomen heet hier al gauw bos. Kempenaren weten beter! Deze ene keer dan toch.

Pop van de andere kant

• Soldout
• Jeronimo
• Ghinzu
• Mud Flow

Dat was het lijstje waarmee mijn Franstalige collega mij ervan probeerde te overtuigen dat ik mij vergiste: er bestonden nog wel degelijk figuren die jongeren aan beide kanten van de taalgrens aanspreken! Ik had durven te beweren dat het culturele leven in dit land al jarenlang gescheiden verloopt. Maar deze vier uit Wallo-Brux afkomstige popgroepen moesten volgens haar ook wel hot zijn in Vlaanderen, net zoals dEUS, Daan en Milow dat zijn aan de andere kant. Met hen uitpakken in een interviewtje op een jongerenwebsite van de federale overheid (dat was de bedoeling) betekent keihard scoren bij studenten in Wallonië én Vlaanderen!

Ik blijf sceptisch.
Maar wie ben ik nu helemaal?
Even kijken wat Humo en StuBru zeggen, toch zo'n beetje de lakmoesproef voor bekendheid onder de Vlaamse jeugd.

• De term "Soldout" levert vooral resultaten op van uitverkochte bands.
• "Jeronimo" doet het goed in combinatie met "Stilton".
• Van Ghinzu - een naam die mij niet helemaal onbekend voorkwam - vind ik wel recensies maar veel zijn het er niet en recent zijn ze evenmin. Datzelfde geldt voor Mud Flow.

Ik beweer niet dat dit slechte bands zijn.
Ik beweer niet dat ze geen aanhang hebben.
Ik beweer niet dat ze nooit optreden in Vlaanderen.
Ik beweer niet dat ze nooit op de radio te horen zijn.

Ik beweer wél dat ze niet bekend genoeg zijn om er een breed publiek van jongeren mee aan te spreken. Een exclusief interview met een lid van Jeronimo zal geen hordes Vlaamse studenten naar mijn website brengen.

Zijn er Franstalige artiesten die dat wel kunnen? Ik zie ze niet, maar ik sta open voor suggesties.

Geen goud van lood

Eerst een woord van troost: in Nederland gaat het nauwelijks beter dan in Vlaanderen. Ook daar zoeken vooruitstrevende technologieondernemingen zich suf naar geschikte werkkrachten en brengt dat personeelstekort de welvaart in gevaar. Af en toe wordt er een blik Chinezen of Indiërs opengetrokken om het kennisniveau op peil te houden. Ik zag het gisteren in Tegenlicht van de VPRO - altijd weer indringende televisie.

Dan de beklemmende boodschap: net als in Vlaanderen leeft in Nederland het idee om 'weinig productieve' studierichtingen te ontmoedigen. Ik voel me aangesproken. Godzijdank behoor ik niet tot vervloekte diersoorten zoals de archeologen, sociologen en psychologen ("Wat maken ze? Geleuter!"), maar mijn vakgebied, de literatuur & taalkunde, is toch ook weer niet zoveel nuttiger.

Zelf ben ik in de communicatiesector beland. Sinds kort ben ik 'conversation manager' bij een overheidsinstelling - maar behalve een paar verdienstelijke nota's breng ik voorlopig weinig tastbaars voort, of toch niets waarmee je de Chinezen de stuipen op het lijf jaagt.

Ik zou willen dat het anders was. Ik zou veel liever robotarmen in elkaar draaien, een antwoord op Einstein formuleren of een nieuwe werkzame stof tegen kanker synthetiseren. Een sierlijk stukje code schrijven, dan ben je tenminste iemand! Maar het behoort domweg niet tot mijn mogelijkheden. Mijn talenten liggen ergens anders. Ik heb een wetenschappelijke richting gedaan op de middelbare school en dat ging mij niet goed af. Als ik op dat spoor was doorgegaan in het hoger onderwijs, dan had ik nu helemaal geen diploma. Dat zou de kenniseconomie ook niet ten goede zijn gekomen.

Dus heren van het beleid, in Nederland en Vlaanderen, luister even naar mij. Ik vind het prima dat jullie technische richtingen willen stimuleren, al was het alleen maar omdat ik dan niet meer zo lang op een loodgieter hoef te wachten. Maar vergeet niet dat niet iedereen dezelfde roeping heeft. De ene richting is de andere niet. Je kunt van lood geen goud maken.

Stadszicht zonder foto

Typisch: net als je denkt dat je alles wel hebt gezien en je fototoestel in de lade laat liggen, ontdek je een nieuw stadszicht waar je mond wijd van openvalt. Het overkwam me vandaag op de Campus Kantienberg van de Arteveldehogeschool in Gent.

Dat is een tamelijk nieuw gebouw waar ik regelmatig voorbij fiets en dat ik bij iedere passage weer weet te appreciëren als een aanwinst. Want waar nu een aantrekkelijk modern gebouw staat, was er vroeger een troosteloos parkeerterrein. Onbegrijpelijk hoe verkwistend we soms met onze schaarse open ruimte omspringen.

Vandaag, de Dag van de Architectuur, was mijn kans om de campus binnenin te bezichtigen. Hij bleek net zo inventief ontworpen als ik me had voorgesteld. Vooral de manier waarop de verschillende niveaus met elkaar zijn verbonden - het bouwterrein ligt op een helling - is prikkelend. Als je dan toch moet sjezen, dan liever in een esthetisch verantwoorde omgeving als deze, dan in de naargeestigheid van - bijvoorbeeld - de faculteit Letteren op de Blandijnberg.

Het hoogtepunt was het uitzicht op de tiende verdieping van de toren. De liftdeuren glijden open en voor je voeten ontvouwt zich een panorama dat erom smeekt te worden gefotografeerd: netjes ingekaderd door de twee torens van de Sint-Pieterskerk, verrijzen in de verte de drie torens van Gent.

Maar zoals gezegd: de camera was thuis gebleven. En ook op het internet vind ik geen foto van dit tafereel. Er zit weinig dus anders op dan volgend jaar terug te gaan. Maar het zal duidelijk zijn dat ik dat niet als een klus ervaar.

Strak en handig

"The world is immeasurably better because of Steve", meldde Apple vandaag bij de dood van zijn stichter Steve Jobs.  Voor de aanheelhouders van Apple zal dat wel kloppen. Maar zouden de huisvrouwen in de Kivu en Ethiopië er ook zo over denken?

Hoe dan ook: de bijna religieuze verering voor de afgestorvene laat onverlet dat Steve Jobs een getalenteerd man was, die mooie en bruikbare gebruiksvoorwerpen heeft bedacht.

Dat is minder eenvoudig dan het lijkt. Hoe lastig het is om het mooie aan het nuttige te paren, blijkt vaak uit banale voorvallen.

• De NMBS heeft jaren geleden in een aantal kleinere stations  rode, metalen zitjes neergepoot op de perrons. Ik zeg niet dat ze mooi zijn, maar ze getuigen ontegensprekelijk van de intentie om een strak ontwerp te maken. Zijn ze bruikbaar? Dat is wat anders. Echt lekker zitten doen ze niet.

• Ik was vandaag bij Mexx om een Steve-Jobsachtige coltrui te proberen. Het pashokje was minimaal en strak ingericht: alles wit, op een kleerhaak na. Was het handig? Nee. Ik miste een stoeltje. Nu moest ik veel kleren op de grond leggen.

Minder is meer, maar niet altijd.