Buck Rogers

De ouderwetse injectiespuit bleek plaats te hebben gemaakt voor een object uit glanzende kunststof dat  trillingen voortbracht.

De verdovende prik was uiterst doelgericht, als een precisiebombardement met geringe collateral damage.

Er werd een lasergun tussen mijn lippen gewrikt.

Het vulsel liet geen hinderlijk gruis achter in mijn mond. Ik hoefde niet eens na te spoelen.

Ik ben naar de tandarts geweest vandaag, en het was alsof ik een aflevering van Buck Rogers was terechtgekomen: clean, hightech en zeer wit.

Gevonden voorwerpen

Niet zo lang geleden stond er 's ochtends plotseling en onverhoopt een kapotte stofzuiger bij mij op de stoep. Ik negeerde hem hardnekkig maar zonder succes, want 's avonds stond hij er nog.

Begin deze week trof ik in mijn tuin een grote sportzak vol lege PET-flessen aan. De flessen roken alsof ze benzine hadden bevat. Waarschijnlijk heeft een moslimterrorist zijn lading verloren, ergens op een hoogte van 30.000 voet. Maar zuiver theoretisch is het natuurlijk ook perfect mogelijk dat een of andere malloot een geschikte plek zocht voor zijn afval en besloot: laat ik het gewoon over dit tuinmuurtje flikkeren. In een normaal mens zou zoiets nooit opkomen, maar je mag het niet uitsluiten.

Hoe dan ook, gedwee heb ik alles in een vuilniszak gestopt. Je bent tegenwoordig al blij als er geen brandende benzineflessen in je achtertuin belanden.

Hoera kan altijd

Ik kocht in de Hema een wenskaart met hoera erop. Wat zeg ik, ik sloeg gelijk een voorraadje in. Want de hoerakaart is universeel inzetbaar.

• Hoera, zoals in "hiep hiep hoera"!
• Hoera, getrouwd!
• Hoera, het is een jongen!
• Hoera, we verhuizen!
• Hoera, gescheiden! 

Hoera word je niet snel beu. Hoera kan altijd. One size fits all. Dus waarom ook niet:

• Hoera, het is kerstfeest!
• Hoera, we zijn met vakantie aan de Moezel (en sturen je onze groeten)!

De hoerakaart is ideaal. Ik kan haar van harte aanbevelen.

Iets met oplichting

Het was lekker weer, het weekend begon en ik zat op een terras. Met hoge verwachtingen begon ik aan Inherent Vice van Thomas Pynchon. Het boek was me aangeraden door mijn ex-collega Wouter, in wiens literaire smaak ik een onwankelbaar vertrouwen heb.

Ik was nog maar twee pagina's ver en ik kon er al geen touw meer aan vastknopen. Iets met oplichting en buitenechtelijke relaties, vermoedde ik.

Toen kwam Wouter opdagen. "Ik zie dat je Inherent Vice aan het lezen bent! Waar ik je misschien wel voor had moeten waarschuwen: het is niet zo'n makkelijk boek."