zondag 31 oktober 2010

Teambuilding

Het ene moment zit je klinisch dood naar het geneuzel van je collega te luisteren, het volgende hos je hand in hand met diezelfde collega door een herfstig bos, op zoek naar het geheim van de boskabouters, dat steevast iets met paddenstoelen te maken blijkt te hebben. Het fenomeen staat bekend als “teambuilding” en toont als geen ander de merkwaardige rekbaarheid van de menselijke geest.

Ook wij hebben aan teambuilding gedaan afgelopen vrijdag. Omdat het bedrijf waarvoor ik werk voornamelijk wordt bevolkt door computerverslaafden, was het bos bij voorbaat uitgesloten als locatie. Je mag er niet aan denken dat je zonder Twitter zou vallen.

Ongesubsidieerd volksvermaak

Geheel getrouw aan ons credo dat echte ontspanning niets met de realiteit te maken mag hebben en vooral ook geen overmatige hersenactiviteit mag inhouden, togen we naar de Kinect Loft in Vorst om er spelletjes met de Xbox te spelen. De Xbox is een spelconsole die je normaliter met een joystick bedient maar die je hier aanstuurt met lichaamsbewegingen.

Dat leidt tot een merkwaardig schouwspel waarin spelers zich in de raarste bochten wringen, hun artritische knoken zwaar op de proef stellend, om een virtuele raft recht te houden of een straatboef knock-out te slaan.

Kinect Xbox is het soort ongesubsidieerde volksvermaak waar Joke Schauvliege wellicht geestdriftig over zou worden. Slimmer word je er niet van, maar voor een keertje is het leuk. En vooral: het levert foto's op die zeer bruikbaar zijn op het volgende personeelsfeestje.

dinsdag 26 oktober 2010

Clouseau

Gisteren vernam ik in Belpop, met een vertraging van twintig jaar, dat ik aanwezig was op een historisch concert van het Vlaamse popgroepje Clouseau.

Linkse hetze

Er woedde in die tijd kennelijk een soort linkse hetze tegen Clouseau. Op weldenkende feesten, zoals Humo's Pop Poll, werd de groep uitgejouwd, wat niet de standaardreactie was in die dagen. Het dieptepunt, vertelde de ex-drummer Bob Savenberg, was een concert op een feest voor de laatste 100 dagen in Turnhout in 1990, waar jongeren hen met eieren bekogelden.

Het geval wil dat ik in Turnhout woonde en schoolliep in die dagen en ook present was op het betreffende concert, in een grote tent op het terrein van de Snol. Waarom? Laten we het erop houden dat ik nog volop mijn muzikale smaak aan het ontwikkelen was. Tot de harde kern van eigooiers behoorde ik niet. Ik gooi niet met eieren, en al helemaal niet naar musici. Als ik melige muziek hoor, loop ik gewoon weg; bij André Rieu of Hansi Hinterseer, verschijnt er ook schuim op mijn lippen maar verder gaat het echt niet.

Mingdynastie

Terugkijkend vind ik het bepaald grappig dat het hoogtepunt van "links" protest tegen Clouseau juist in Turnhout moest plaatsvinden. Je kunt de Kempenaar van veel verdenken, maar niet van communistische sympathieën. Turnhout is net zozeer een broeihaard van linksigheid als Zelzate een wereldcentrum van Chinees Mingporselein is.

Zelf herinner ik me dat vervloekte concert als die avond waarop ik voor het eerst met fluitende oren in bed kroop, hopend en biddend dat mijn gehoor zich ooit nog zou herstellen van de geluidsaanval in de tent. In dat opzicht was het concert ook voor mij historisch.

Is het niet mooi hoe je persoonlijke geschiedenis en de wereldgeschiedenis elkaar onverhoeds kunnen kruisen?