donderdag 30 juni 2011

De nieuwe Bryson

Ik dacht even dat er nadrukkelijk naar mijn kruis werd gestaard - misschien had ik een foutje gemaakt toen ik mij opdofte - maar het was mijn boek dat de aandacht trok, eergisteren in de trein.

"Hé, is dat het nieuwe boek van Bill Bryson?"
Het betrof daadwerkelijk het nieuwste boek van Bill Bryson en dus antwoordde ik: "Ja, dat is het nieuwe boek van Bill Bryson", want eerlijk duurt nog altijd het langst.

"Hoe heet het?"
Het boek heet 'At home' en omdat ik een echte waarheidsvriend ben, verklapte ik de titel: "Het heet 'At home'"

"O. Dus dan heeft hij geen reisboek geschreven dit keer."
Dat klopte niet helemaal en daarom zei ik, de werkelijkheid getrouw: "Toch wel. Hij maakt dit maal een reis door zijn eigen huis."

maandag 27 juni 2011

Onvergetelijk

Ik nam de trein. De conducteur riep over de intercom de haltes om en wenste de reizigers "een onvergetelijk reis".

Dat was goed bedoeld maar toch: het laatste wat ik van mijn treinreis verlang, is dat ze onvergetelijk is. De reis van de tweeduizend reizigers die afgelopen weekend geblokkeerd zaten in Ternat, die was onvergetelijk.

Geloof mij: de beste treinreizen zijn onopvallend. De ideale treinrit gaat onopgemerkt voorbij, zo geruisloos dat je ze al bent vergeten nog voor je op je bestemming aankomt.

donderdag 23 juni 2011

Stielbederf (2)

Ik jammerde in een vorig bericht hoe de elektrische fiets échte fietsers berooft van alle kansen op roem.

Maar nog niet alles is verloren. De New Yorkse kunstenaar Kevin Cyr bedacht een fietsvehikel waarmee de aandacht van toeschouwers meer dan verzekerd is.

(Met dank aan Michaël voor de tip.)

woensdag 22 juni 2011

Stielbederf

Ik zal niet zeggen dat ik het erom doe, maar het is toch altijd weer prettig als je op de top van een bergpas bewondering oogst van omstanders. Vorige week brak een bescheiden maar spontaan applausje los toen ik de top van de Klausenpas overschreed. Niet dat fietsers zeldzaam zijn op cols - over de Klausenpas ligt zelfs een nationale Zwitserse fietsroute - maar ik reed met bagage en dat baarde toch enig opzien.

Maar de toekomst ziet er benard uit voor fietshelden. De open doekjes liggen niet meer voor het oprapen. Achting en loftuitingen worden minder vanzelfsprekend. De oorzaak is de elektrische fiets, die ook de steilste cols toegankelijk heeft gemaakt.

Vorig jaar in Oostenrijk zag ik al twee krasse knarren fluks een berg beklimmen waar ik zelf met moeite rechtop kon blijven staan - ik was die dag te voet. Hun geheim was een glas schnaps per dag - en een elektromotor op de fiets.

En vorige week  - het applaus van de Klausenpas was ternauwernood uitgestorven - kreeg ik op de moordende flanken van Männlichen (nomen est omen) van een passerende fietser de vernederende vraag: "Is dat een elektromotor waarmee jij rijdt?"

Die elektrische fietsen bederven de stiel.