zondag 23 augustus 2009

Dylan in space

Als Dylanfan kom je altijd aan je trekken, zelfs tijdens een tamelijk banale science-fictionreeks als Battlestar Galactica. De vijandelijke Cylons zitten als 'sleeper cells' te wachten om in actie te schieten. Het weksignaal is niet een hoogfrequent hondenfluitgeluidje, maar - raar maar waar - een instrumentale coverversie van Dylans 'All Along the Watchtower'. Ethisch besef kun je de Cylons misschien ontzeggen, goede smaak toch zeker niet.

Overigens, als je een waarlijk bovenaardse versie wilt horen van dit nummer, dan zou ik dit adviseren.


zondag 16 augustus 2009

Mondialisering

Elektronica, kleren, fietsen: het gros van mijn consumptiegoederen kwam al uit China. En nu hebben ook mijn frieten een oosterse touch, want de Frietshop in Ledeberg is in handen gekomen van twee Chinezen, zo stelde ik vanavond vast.

Heel even dacht ik dat ik me van etablissment had vergist, maar het keur aan vleeskroketten en satés bracht mij terug tot de realiteit: dit was onmiskenbaar een frituur. En die twee aardige frietenbakkers waren onmiskenbaar Chinezen.

Al gauw maakte mijn verwondering plaats voor bewondering. Het kan niet makkelijk zijn voor relatief Nederlandsonkundigen om alle nuances van het frietuniversum te beheersen, van "een kleintje met mayonaise" tot een "curryworst special". Ik zou niet graag met pekingeenden staan venten in de buitenwijken van Peking. De dame die de bestelling opnam, keek even geschrokken toen ik haar sommeerde om pickles bij mijn frieten te doen. Er moest een gloednieuwe pot worden geopend.

Chinezen die een frituur open houden. Je kunt het zo gek niet bedenken. Het wachten is nu op de overname van het naastgelegen Kebabistan door ingeweken Tirolers. Dan is de cirkel van de mondialisering echt helemaal rond.

zaterdag 15 augustus 2009

Ten oorlog met een naaipatroon

Als echte wildemannen gingen de Russen tekeer toen ze begin 1945 nazi-Duitsland binnenvielen. Alles wat ze onder handen kregen sloegen of schoten ze kapot, verkrachtingen waren schering en inslag. De wraak voor de Duitse inval was verschrikkelijk.

In Eines Tages, een onlinebijlage van Der Spiegel, diept een grappige anekdote op over deze voor het overige gitzwarte periode.

Russische soldaten vallen binnen bij een Duits gezin. Ze eisen een landkaart, want ze willen naar Berlijn. De vrouw des huizes vindt niets beters dan een naaipatroon uit Burda of een gelijksoortig tijdschrift.

De Russen zijn helemaal in hun nopjes: met zo'n mooie kaart is de ondergang van het Derde Rijk verzekerd!

donderdag 13 augustus 2009

De Boerenkrijg

De hele week ben ik in de weer geweest met user testing. Uitstapjes maken naar uithoeken van dit dwergstaatje om mensen te ondervragen over een nieuwe computertoepassing. En 's middags het lokale bier gaan proeven.

Maar ik stel het mooier voor dan het is. Want user testing was in ons geval ook: een warrig en hopeloos omslachtig, onaangepast interfaceontwerp voorstellen aan een publiek dat zich geen knollen voor citroenen laat verkopen: tuinbouwers.

Vooral woensdag ging het er hard aan toe. We kwamen oog in oog te staan met drie Kempische agrariërs, boeren van stavast met handen als schoppen, die de rouwranden onder hun nagels dragen als een ereteken.

Als ik zeg dat ze kritisch waren, druk ik me voorzichtig uit. Het leek alsof we in de Boerenkrijg terecht waren gekomen. Bijna is mijn collega ontsnapt aan een spitvork tussen zijn schouderbladen. Zou de verzekering dat erkend hebben als een arbeidsongeval?

Boeren uit de Kempen - velen kunnen nauwelijks op eigen kracht de computer aanzetten. Maar ze voelden dat er iets niet klopte. En ze hadden gelijk. Ons ontwerp deugde niet. Op scherm en papier leek het wel heel aardig, maar in de praktijk bleek het omslachtig en tijdrovend en weinig intuïtief.

Van het laboratorium of de tekentafel naar de praktijk van alledag, is een lange, vaak moeizame weg, maar saai wordt het nooit!

zaterdag 8 augustus 2009

Water naar de zee

Mijn hele lang al loop ik achter de feiten aan, en nog niet zo'n beetje ook: de feiten zitten meestal al een paar uur op een terras biertjes te hijsen, als ik aan de einder verschijn. En nu is het niet anders. Ik start met een blog, maar de hele wereld heeft het bloggen al lang opgegeven en is aan het twitteren geslagen. Vermoedelijk in 2018 zal ik daarmee ook beginnen.

Dat het zolang heeft moeten duren, heeft echter ook met een existentiële kwestie te maken. "Wat kan ik de wereld al bloggende bijbrengen? Heb ik iets te vertellen?" Na lang en grondig afwegen ben ik tot de volgende antwoorden gekomen: "niets" en "nee". Bloggen is water naar de zee dragen, een volstrekt zinloze operatie die het aanschijn van de wereld niet zal veranderen. Maar dat is ook niet erg, laat staan wenselijk; de zaken zijn zo al ernstig genoeg.

Blijven nog over als motivaties: ijdelheid, het gevoel erbij te horen, le plaisir de se voir imprimé en vooral: de lol van het schrijven. Per slot van rekening hoef je ook helemaal niets te zeggen te hebben, als je het maar met een zekere schwung zegt, is er altijd wel iemand die luistert.