Mijn hele lang al loop ik achter de feiten aan, en nog niet zo'n beetje ook: de feiten zitten meestal al een paar uur op een terras biertjes te hijsen, als ik aan de einder verschijn. En nu is het niet anders. Ik start met een blog, maar de hele wereld heeft het bloggen al lang opgegeven en is aan het twitteren geslagen. Vermoedelijk in 2018 zal ik daarmee ook beginnen.
Dat het zolang heeft moeten duren, heeft echter ook met een existentiële kwestie te maken. "Wat kan ik de wereld al bloggende bijbrengen? Heb ik iets te vertellen?" Na lang en grondig afwegen ben ik tot de volgende antwoorden gekomen: "niets" en "nee". Bloggen is water naar de zee dragen, een volstrekt zinloze operatie die het aanschijn van de wereld niet zal veranderen. Maar dat is ook niet erg, laat staan wenselijk; de zaken zijn zo al ernstig genoeg.
Blijven nog over als motivaties: ijdelheid, het gevoel erbij te horen, le plaisir de se voir imprimé en vooral: de lol van het schrijven. Per slot van rekening hoef je ook helemaal niets te zeggen te hebben, als je het maar met een zekere schwung zegt, is er altijd wel iemand die luistert.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten