Clouseau

Gisteren vernam ik in Belpop, met een vertraging van twintig jaar, dat ik aanwezig was op een historisch concert van het Vlaamse popgroepje Clouseau.

Linkse hetze

Er woedde in die tijd kennelijk een soort linkse hetze tegen Clouseau. Op weldenkende feesten, zoals Humo's Pop Poll, werd de groep uitgejouwd, wat niet de standaardreactie was in die dagen. Het dieptepunt, vertelde de ex-drummer Bob Savenberg, was een concert op een feest voor de laatste 100 dagen in Turnhout in 1990, waar jongeren hen met eieren bekogelden.

Het geval wil dat ik in Turnhout woonde en schoolliep in die dagen en ook present was op het betreffende concert, in een grote tent op het terrein van de Snol. Waarom? Laten we het erop houden dat ik nog volop mijn muzikale smaak aan het ontwikkelen was. Tot de harde kern van eigooiers behoorde ik niet. Ik gooi niet met eieren, en al helemaal niet naar musici. Als ik melige muziek hoor, loop ik gewoon weg; bij André Rieu of Hansi Hinterseer, verschijnt er ook schuim op mijn lippen maar verder gaat het echt niet.

Mingdynastie

Terugkijkend vind ik het bepaald grappig dat het hoogtepunt van "links" protest tegen Clouseau juist in Turnhout moest plaatsvinden. Je kunt de Kempenaar van veel verdenken, maar niet van communistische sympathieën. Turnhout is net zozeer een broeihaard van linksigheid als Zelzate een wereldcentrum van Chinees Mingporselein is.

Zelf herinner ik me dat vervloekte concert als die avond waarop ik voor het eerst met fluitende oren in bed kroop, hopend en biddend dat mijn gehoor zich ooit nog zou herstellen van de geluidsaanval in de tent. In dat opzicht was het concert ook voor mij historisch.

Is het niet mooi hoe je persoonlijke geschiedenis en de wereldgeschiedenis elkaar onverhoeds kunnen kruisen?