zondag 7 november 2010

Laten we de politie erbuiten houden

Millennium, naar de romantrilogie van Stieg Larsson, is een onderhoudende tv-serie, waar ik graag naar mag kijken.

Maar thrillers en detectives hebben vaak een zwak punt: er komt altijd weer een moment waarop je wordt geacht je rationele vermogens uit te schakelen en een sprong in het geloof te maken om het verhaal nog te kunnen volgen. Laten we voor het gemak even aannemen dat de boef van dienst zijn radicaal islamitische denkbeelden paart aan een diepgaande kennis van kernfysica en een A1 sanitaire technieken. Dan ziet het er bepaald beroerd uit voor de mensheid, niet?

Ook Millennium ontkomt er niet aan. Twee personages worden naar het leven gestaan door een geheime organisatie. Er zijn dreigbrieven. Er zijn ongure types. Er zijn stenen die in het holst van de nacht door ruiten vliegen. Als het bij u en mij gebeurde, we belden de politie. Niet zo in Millennium: "Laten we de politie erbuiten houden!"

Bel de dierenbescherming! Bel Securitas! Bel een journalist! Bel desnoods Jean-Marie Dedecker! Maar de politie, hemel nee, laten we die vooral niet bellen.

Er zijn voor een scenarist altijd goeie redenen om de politie erbuiten te houden, maar er zijn ook goede redenen om dat niet te doen:  het brengt zijn verhaal gevaarlijk dicht in de buurt van de plots van Suske en Wiske.

2 opmerkingen:

elke zei

Ik zou zo graag een gevatte opmerking geven maar ik kan er niet op komen. Hilarisch stuk!
(man, hier ten huize wordt wat afgelachen de laatste tijd)

Jan zei

Eenzelfde gevoel bekroop me vaak bij het lezen van Agatha Christie's. Nihil novi sub sole, om ook eens iets trendy te zeggen